3 December 2012.

 

Rika, mijn eerste rottweiler werd ingeslapen.

 

Ze was negen jaar en negen maanden toen ik besloot dat het enige dat ik nog voor haar kon doen haar laten gaan was.

Ik had zoveel verdriet, dat ik tot de conclusie kwam dat ik maar beter meteen een andere hond in huis haalde.

Dus ik begon op het internet te zoeken naar rottweilers in het asiel. Liefst wilde ik een jonge hond.

Als eerste maakte ik een afspraak met een buitenlandse opvangorganisatie, die een mand zochten voor een mooie rottweiler afkomstig uit Frankrijk . Maar het toeval wil dat ik net nadat ik de afspraak had gemaakt, Quincy online zag staan.

Ze zat in een net over de grens, niet zo ver hier vandaan.

Dus had ik daar ook een afspraak gemaakt.

De afspraak in Maastricht kwam als eerste. Ik nam me voor niet teveel te verwachten van onze eerste ontmoeting, want in haar advertentie stond dat ze een onzekere hond was.

Ze had bij de vorige eigenaren veel stress bij de komst van de baby en ze had nood aan een baasje die haar een duidelijke structuur kon bieden, maar haar met zachte hand zou aanpakken.

Er was dus met andere woorden een beetje werk aan.

Ik zal nooit de dag vergeten dat we elkaar ontmoetten. In het asiel vertelden ze me dat het twee weken had geduurd vooraleer ze snoepjes wou aannemen van de vrijwilligers. Het was een hond die niet graag in het asiel zat.

Ze was onzeker en ze werd afgestaan aan het asiel omdat ze een paar keer gegromd had naar de vrouw des huizes met de baby, waarbij ze ook haar tanden had laten zien.

Verder zat ze ook samen met een andere hond, waarmee het niet altijd klikte.

De vorige eigenaren waren ermee naar de fokker geweest en die had gezegd dat ze haar veel harder moesten aanpakken.

Ik nam de papieren die de vorige eigenaren hadden ingevuld door met een medewerker van het asiel.

De medewerker van het asiel vertelde me dat de eigenaar haar in tranen was komen afgeven.

Ik werd steeds benieuwder.

En eindelijk was het dan zo ver, een andere medewerker vertrok om Quincy uit haar kennel te gaan halen. Op basis van wat ik gehoord had verwachtte ik een terughoudende , wat bange hond.

Maar wat een verrassing toen ze haar dan van de lijn lieten, ze kwam meteen naar me toe, razendenthousiast.Na onze eerste wandeling kwamen de vrijwilligers van het asiel vertellen dat ze haar met geen stokken meer in haar kennel kregen.Daar stond ze dan op de binnenplaats lawaai te maken : blaffen , janken, van de ene kant naar de andere kant lopen , met haar poot tegen het glas krabbend,  terwijl ze haar blik niet van mij loskreeg... en ik was ook verkocht, vanaf de allereerste keer!

 

Ze is nu vier jaar.  Precies zo oud was Rika -mijn eerste rottweiler -  toen ik haar eindelijk een thuis kon geven.